Masdevallia angulata

Rchb.f. 1878
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Pleurothallidinae 

Foto: © Dale Borders. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Masdevallia angulata

Występowanie:

Kolumbia i Ekwador. Gatunek ten jest stosunkowo pospolity i lokalnie występuje obficie w rejonach górskiego lasu deszczowego w prowincjach Pichincha, Imbabura oraz Manabí na północnym zachodzie Ekwadoru. W dodatku rośliny te stosunkowo niedawno odkryto w sąsiadującej południowej Kolumbii, powyżej rzeki Ricaurte w departamencie Narino. Gatunek występuje z reguły na wysokości 1500-2100 m, lecz w prowincji Manabí w Ekwadorze znajdowano go na niższych wysokościach - ok. 600 m. Wydaje się, że rośliny te czują się równie dobrze, rosnąc jako epifity na omszonych drzewach w górskim lesie deszczowym, jak i w próchnicznej ziemi w cienistych miejscach, czy nawet na poboczach dróg. Okazjonalnie spotykany jest także na skałach. 

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 35°C i 1°C.
Średnia wilgotność waha się od 60% w styczniu do 81% w październiku.
Opady od 18 mm w styczniu do 173 mm w październiku.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 24,4/12.6 w lipcu do 27,2/11,6 w lutym.
Okres kwitnienia: jesień i zima.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany przez hodowców to jesień i zima. Hodowcy twierdzą, że jest to gatunek łatwy w uprawie i bardzo tolerancyjny na cieplejsze warunki uprawy.


Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Epifit, litofit lub roślina naziemna o sympodialnym typie wzrostu osiągająca rozmiary 11-24 cm. 

Pseudobulwy:

Fioletowe pseudobulwy u podstawy każdego przyrostu mają 3,0-6,5 cm długości. Te grube, wzniesione łodygi są otoczone przez 2-3 luźne, rurkowate pochwy.

Liście:

Liście mają 8-18 cm długości włączając w to 2-3 cm rowkowane ogonki liściowe. Wzniesione liście mają grube, skórzaste wydłużone blaszki, których szerokość wynosi 2,5-3,5 cm. Są one barwy szaro zielonej, lecz spód liścia ma odcień fioletowy.

Kwiatostan:

Pęd kwiatowy ma 2,5-6,0 cm długości. Półwzniesiona lub pozioma łodyżka wyrasta u podstawy łodygowatej pseudobulwy.

Kwiaty:

1 na pęd kwiatowy. Duże, mięsiste, bardzo nieprzyjemnie pachnące kwiaty kwitną przez około 6 tygodni, lecz roślina stale tworzy nowe kwiatostany przez okres około 4 miesięcy. Górny płatek okwiatu zewnętrznego zabarwiony jest na kolory od żółtego do pomarańczowego i kropkowana, przez co nabiera odcienia czerwonego lub fioletowego. Ma ona 2,5 cm długości i 1,9 cm szerokości i połączona jest z bocznymi płatkami okwiatu zewnętrznego na długości ok. 1,4 cm od podstawy, tworząc szeroką, cylindryczną rurkę. Trójkątna, wolna część wierzchołkowa kurczy się i przechodzi w smukły, wzniesiony ogonek o długości 2,0-3,7 cm. Wewnętrzna powierzchnia bocznych płatków jest gęsto pokryta ciemnymi, czerwono-fioletowymi plamkami. Zewnętrzne płatki okwiatu mają długość 3,8-5,3 cm i są połączone ze sobą u podstawy na długości ok. 3 cm tworząc blaszkę o szerokości 3,5 cm. Trójkątne, wolne części wierzchołkowe przechodzą w cienkie ogonki o długości 1,5-2,3 cm. Kremowo zabarwione płatki wewnętrzne mają 3 fioletowe żyłki. Warżka jest gęsto pokryta rozrzuconymi, czerwono-fioletowymi kropkami, a biały prętosłup ma fioletowe brzegi.

Tłumaczenie: Mariusz Wójcik


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

Podobna w ciągu całego roku - średnie temperatury dnia 24-27°C, średnie temperatury nocy 12-13°C, z amplitudą wahań dobowych 11-16°C. Zimą, kiedy pokrywa chmur jest znacznie zredukowana, dni są najcieplejsze, a amplituda wahań dobowych temperatur jest największa. Temperatury w tym okresie odzwierciedlają najchłodniejsze warunki w jakich powinno uprawiać się ten gatunek. Ponieważ skala ta właściwa jest dla środowiska wysokogórskiego, rośliny można przystosować do warunków o 2-3°C cieplejszych niż w naturze.

Światło:

10000-18000 luksów. Światło powinno być filtrowane i rozproszone, a rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie słońca. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. Gatunek ten wykazuje się znacznie wyższą tolerancją w zakresie wymagań świetlnych niż większość roślin należących do tego rodzaju.

Podlewanie:

W okresie od wiosny do późnej jesieni opady deszczu są umiarkowane do obfitych. W okresie zimowym panują nieco suchsze warunki. Przez większość roku uprawiane rośliny powinny być utrzymywane w równomiernej wilgotności, natomiast późną jesienią podlewanie należy nieco ograniczyć.

Nawożenie:

eśli rośliny rosną w podłożu z mchu torfowca, włókien paproci drzewiastej lub korzeni paproci Osmunda, w okresie silnego wzrostu należy je nawozić co 3-4 tygodnie 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Jeśli rosną w podłożu z kory sosnowej, nawożenie można stosować co 1-2 tygodnie. Wielu hodowców na początku roku, gdy rośliny aktywnie rosną, woli zamiast nawozów o równych proporcjach NPK stosować nawozy o dużej zawartości azotu. Natomiast późnym latem i jesienią stosują oni nawozy o wysokiej zawartości fosforu („bloom booster") aby pobudzić rośliny do kwitnienia.

Podłoże:

Rośliny dobrze rosną także zamocowane na kawałkach paproci drzewiastej lub korka, ale w okresie lata wymaga to zapewnienia wysokiej wilgotności i codziennego podlewania. W wypadku tak przymocowanych roślin, podczas suchych i gorących okresów niezbędne może być kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia. Ponieważ jednak dla większości hodowców utrzymywanie wystarczająco wysokiej wilgotności przy takim sposobie uprawy jest zbyt trudne, zazwyczaj uprawiają oni rośliny w doniczkach. Używają w tym przypadku podłoża szybko odprowadzającego nadmiar wody, które zawiera jednak substancje zatrzymujące pewną jej ilość - takie jak posiekany mech torfowiec czy perlit. Często dodawany jest także węgiel drzewny w celu zapewnienia przewiewności podłoża i zabezpieczenia przed kwaśnieniem. Wielu hodowców zaleca przesadzanie roślin co roku. Przesadzanie powinno mieć miejsce późną zimą lub wczesną wiosną, może być również wykonywane w dowolnym czasie pomiędzy jesienią i wiosną, o ile nie koliduje to z kwitnieniem rośliny.

Wilgotność powietrza:

Średnia wilgotność powietrza zanotowana przez stacje meteorologiczne wynosi 75-80% przez większość roku. W okresie 2-3 miesięcy zimowych spada do 60-65%. Przypuszczalnie wilgotność powietrza w naturalnym środowisku górskiego lasu deszczowego jest wyższa, tak więc rośliny w uprawie powinny mieć zapewnioną najwyższą możliwą wilgotność.

Okres spoczynku:

Przedstawione tu warunki uprawy powinny być utrzymywane przez cały rok. W okresie zimowym opady deszczu w górskim lesie deszczowym są znacznie zredukowane, jednak rośliny pobierają dodatkowe porcje wilgoci z mgły, rosy lub mżawki. Dlatego też podlewanie w tym okresie należy w pewnym stopniu ograniczyć, lecz nigdy nie wolno pozwolić, aby rośliny zupełnie wyschły. Nawożenie powinno być ograniczone lub należy z niego zrezygnować całkowicie aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie.